MALO IZOŠTRENO

Nipošto ne videti ono što se vidi

Ovogodišnje posustajanje nemačkih direktnih investicija u Srbiji niko ne želi da tumači drukčije osim opštim zastojem nemačke privrede usled njenog samoodsecanja sa ruskog jeftinog gasa. Srbija je za nemačku privredu ostala među 34 zemlje poželjne za nemačka ulaganja, i zaista je moguće da je trenutno posrnuće nemačke privrede uzrok smanjenju investiranja u Srbiji. Nemačka privreda opet će isprednjačiti u Srbiji čim se otklone uzroci njenog domicilnog posrnuća. Tako misli i Aleksandar Markus iz Nemačko – srpske privredne komore kada, nedavno, izjavljuje da „Srbija postaje još privlačnija za nemačke firme“.
Ima, međutim, i mišljenja da prednjačenje Nemačke u otimanju južne pokrajine Srbije u korist Albanaca počinje da zabrinjava nemačke privrednike koji vide, jer to i nemački mediji beleže, da srpska javnost sve jasnije identifikuje Nemačku kao arhineprijatelja Srbije, još malo pa sasvim razbuđenog posle poluvekovne prinudne uspavanosti.
Da li je to uzrok zamoru nemačkih direktnih investicija pokazaće naredne godine. Ali ne trebaju godine da bi se videlo kako se u Nemačkoj probudilo zlopamćenje prema Srbiji, mnogo jasnije nego u vreme nemačkog entuzijazma na rastakanju Jugoslavije. Nemačko ekspresno priznavanje nezavisnosti Slovenije i Hrvatske i pritisak na zapadne zemlje da učine isto tada nisu shvaćeni kao sklanjanje „svojih“ od onoga što sledi. Od zla koje će biti poslano na Srbiju. Danas je to više nego jasno.
Sklanjanje „svojih“ od Srbije nastavljeno je 1999. nasilnom amputacijom Kosova, kako bi još jedan nemački saveznik iz Drugog svetskog rata stekao svoju državu. Borba za nemačkog saveznika u Drugom svetskom ratu u BiH upravo se odvija kroz devastiranje Dejtonskog sporazuma u korist Sarajeva, strasnog Hitlerovog saveznika oličenog u 13. SS brdskoj diviziji, odnosno po zlu poznatoj Handžar diviziji.
Mapa po kojoj se Nemačka vraća na Balkan je mapa njene nacističke koalicije na Balkanu. Nemačka današnja kao da se trudi da ustane tamo gde je pala Nemačka kojom je Hitler upravljao. To je detaljno prikazao i nemački politikolog i istoričar Matijas Kincel u svojoj knjizi „Put u rat“, objavljenoj u Srbiji 2021. godine odnosno 22 godine posle nemačkog izdanja, a u intervjuu za nedeljnik Ekspres, povodom srpskog izdanja knjige. Ponovio je tezu da je Nemačka isforsirala kod saveznika bombardovanje Jugoslavije 1999. godine u funkciji otkidanja od Srbije njene južne pokrajine. „U svojoj knjizi zastupam tezu da su nevidljive sile iz prošlosti imale neku ulogu u tome“, kaže Kincel. „Koji evropski narodi se smatraju prijateljski nastrojenim prema Nemačkoj? Interesantno, ali to su narodi koji su Nemačkoj pomogli u doba Holokausta: Litvanci, Letonci, Ukrajinci, Hrvati, Bošnjaci, kosovski Albanci. A koji narodi trpe latentno neprijateljstvo? Rusi, zasigurno, ali i Srbi – oni koji su se strastveno borili protiv nacista. Postoji, dakle, jednostavan razlog za negativan odnos prema Srbima i Jugoslaviji u Nemačkoj. Zar Jugoslavija nije prvi put nastala 1918. godine, nakon što je Nemačka izgubila u Prvom svetskom ratu? Zar Jugoslavija nije drugi put oformljena kao rezultat nemačkog poraza u Drugom svetskom ratu? I zar nisu Srbi direktno doprineli nemačkom porazu u oba rata? Moja knjiga prikazuje kako određeni momenti u prošlosti mogu uticati na sadašnje spoljnopolitičke odluke. Tako je slogan Srbija mora umreti, koji je dominirao u propagandi tokom Prvog svetskog rata, ponovljen u novom ruhu u izjavi Moramo baciti Srbe na kolena ministra spoljnih poslova Klausa Kinkela 1992. godine.“
Predsednik Srbije Aleksandar Vučić je još pre dve godine rekao da će Srbiji biti ponuđeno rešenje kosovskog problema koje Srbija neće moći da prihvati i neće smeti da odbije. Predsednik tada nije nagađao kakvo bi to rešenje moglo da se ponudi Srbiji, ali je uspešno predvideo da će biti ponuđeno. Usledio je dokazano nemački plan upakovan najpre kao francusko-nemački, a sada i kao plan EU. Tek, prošle sedmice, kao očekivani grom iz vedra neba, odjeknula je vest da je Evropski savet za opšte poslove, sporedno, ali sistemsko telo u evropskoj birokratiji, zaključio da je potrebno izmeniti merila za poglavlje 35 pristupnih pregovora sa Srbijom, i to tako da se „odraze obaveze Srbije“ iz normalizacije njenih odnosa sa Prištinom. Rečeno prostije, Srbija neće izaći iz poglavlja 35 bez priznanja države Kosovo na svojoj teritoriji.
Osorno zahtevajući od Srba da zaborave prošlost i okrenu se budućnosti, Nemci, i sami vođeni upravo svojim zlopamćenjem prošlosti, minuciozno i uporno pletu svoju tihu osvetu onima koji u nemačkim istorijskim greškama nisu bili na nemačkoj strani.
Srpska zvanična politika, zahvalna nemačkim privrednicima zbog zapošljavanja čak 80 hiljada ljudi kroz tzv. strane direktne investicije, dosledno izbegava da „našim nemačkim prijateljima“ stavi na znanje da se već uveliko vidi kako nemačka prošlost upravlja nemačkom politikom prema Srbima. Vidi se u Srbiji najmanje koliko i u samoj Nemačkoj. Samo tako se može objasniti dvadesetdvogodišnje kašnjenje u prevođenju i objavljivanju knjige Matijasa Kincela u Srbiji: ne preduzimati ništa što će narušiti mir neskriveno antisrpske politike.
Dragorad Dragičević